De Seine is zachtaardig en knuffelig en weet hoe ze mensen van haar moet laten houden. Maar ze weet ook hoe ze boos moet worden, of liever gezegd, ze wist hoe, in de tijd van de mascarets. Laat de Seine je haar verhaal vertellen. Laat haar in je oor fluisteren wat haar verleden was, wat haar heden is en wat we kunnen hopen voor haar toekomst. Kom het bezoeken in MuséoSeine in Caudebec-en-Caux.
Maar de Seine is ook een muze. Die van de schilders die de veranderende weerspiegelingen ervan kwamen vastleggen in de begindagen van een nog verlegen impressionisme, onder het penseel van Eugène Boudin. Maar de Seine kan ook een bron van verdriet zijn. Victor Hugo’s dochter Léopoldine verdronk op een mooie dag in september 1843. Ze woonde net om de hoek, in het kleine dorpje Villequier. Precies op de plek waar vandaag de dag het Victor Hugo Museum op je wacht.
De Seine heeft dit gebied gevormd en vormt het nog steeds. Het is de hoofdrolspeler in het grote boek van de Normandische geschiedenis. De Normandiërs, in feite, die de wateren bevaren tot aan de diepten van de kwellingen. De Romeinen vóór hen maakten Juliobona, het toekomstige Lillebonne, de hoofdstad van de Calettes (vandaar de naam “Pays de Caux”), en uiteindelijk in het jaar 1494, met dit juweeltje van de prille Renaissance dat uitkijkt over een van de meanders vanaf de top van Ételan.
De Seine is levend, actief, meestal wijs, soms onredelijk… Maar altijd fascinerend.
